“Als ik dit kan, is het wel heel suf als ik blijf doorgaan met leven zoals ik nu leef,” blikt Annemijn Janssen terug op het inzicht dat zij kreeg tijdens haar ontmoeting met een monnik in Myanmar. In haar kleurrijke praktijk aan huis, met labradoodle Nobel aan haar voeten, vertelt zij hoe het idee voor een eigen praktijk ontstond. En over haar missie: “Als je als kind al weet wie je bent, scheelt dat een hoop gedachtes en gedoe op latere leeftijd.” Hoe zet Annemijn haar gave in om kinderen en volwassenen te helpen een beter zelfbeeld en meer zelfvertrouwen te krijgen?
Annemijn woont en werkt in Den Haag, de stad waar zij geboren en getogen is. Ze groeide op in een stabiele, veilige omgeving als blij, gevoelig meisje met een groot verantwoordelijkheidsbesef. Dat zij met mensen zou gaan werken, wist ze al jong. Zij overwoog de gehandicaptenzorg, maar kwam uiteindelijk in de schoonheidsindustrie terecht. Ze werkte als vertegenwoordiger voor een cosmeticabedrijf toen zij in 2014 haar levensveranderende reis naar Myanmar maakte.
Te hippie en te ondernemend
“Op de laatste dag voordat ik terug naar Nederland ging, haalde een monnik me tijdens een bijeenkomst naar zich toe,” vertelt Annemijn over deze reis. “Ik keek achter me: hij kon mij toch niet bedoelen? Ik ging bij hem zitten en we raakten in gesprek. ‘Je hebt toch wel door wat jouw missie hier op aarde is?,’ vroeg hij me. Toen ik benoemde dat hij kennelijk ook energieën aanvoelde, moest hij heel hard lachen.” Wat voor deze monnik een open deur was, was voor Annemijn iets dat toen op z’n plek viel: “Als kind al was ik me heel bewust van mijn omgeving en voelde ik mee met anderen. Ik dacht toen dat iedereen dat had. Naarmate ik ouder werd, zeiden mensen vaker ‘jij zegt altijd precies het goede als ik ergens mee zit’. Tijdens mijn werk in de schoonheidsbranche merkte ik dat ik niet alleen energie kon voelen, maar negatieve energie ook kon wegnemen bij mensen. Toen dacht ik wel ‘dit is echt iets, hier kan ik echt mensen mee helpen’.” Door het gesprek met de monnik besloot zij haar eigen praktijk te beginnen. Toen haar contract bij het cosmeticabedrijf onverwachts niet verlengd werd – omdat zij volgens de manager ‘te hippie en te ondernemend’ was – leek niets haar meer in de weg te staan.
Uit de spirituele kast
“Ik vond het spannend om uit de spirituele kast te komen. Je moet in jezelf geloven en je gave naar buiten brengen. En ik voelde het meteen al als een hele verantwoordelijkheid dat mensen met hun kwetsbaarheid bij me zouden komen,” vertelt Annemijn over de tijd die volgde. “Ik ben eerst heel bewust zelf gaan uitzoeken hoe ik mijn levenswerk vorm wilde geven. Ik heb veel gelezen en bijeenkomsten bezocht. Mijn zus en zwager wisten waar ik mee bezig was en die reageerden heel positief. Wel wensten zij mij veel succes met het vertellen aan onze ouders. Mijn vader werkte in de medische wereld en mijn moeder is hartstikke gelovig. Werelden die niet direct openstaan voor genezing via energie. Mijn moeder vroeg zich geschrokken af waar ik mee bezig was. Mijn vader vond het vooral erg vaag allemaal. Op een vreemde manier hielp het dat ze op dat moment allebei ernstig ziek waren. Ik kon bij mijn vader precies aangeven waar zijn tumor zat en welke pijn hij voelde. Mijn moeder nam ik mee naar een lezing over sjamanisme. Achteraf gezien een enorm risico, maar wat ze daar hoorde over de natuur, voorouders en energieën, kwam op haar heel waarachtig over. Toen ik met mijn eerste behandelingen kennissen en buren van kennissen uit een burn-out hielp, wist ik dat het meer was dan een leuke hobby. Dit was echte heling.”
Laag zelfbeeld
“Als iemand mij iets vertelt hoor ik niet alleen de woorden, maar ook de lading, wat iemand écht zegt. En ik krijg er beelden bij door. Zo kon ik bij iemand die met ademhalingsproblemen bij mij kwam, precies het trauma zien dat daarachter lag. Als ik me daarvoor openstel krijg ik deze informatie door, ook van vreemden op straat of van de kassajuffrouw in de supermarkt. Ik kan op zielsniveau contact leggen waardoor ik de kern van iemands pijn voel. Als energetisch therapeut neem ik ongewenste energie weg waardoor er ruimte voor nieuwe levensenergie ontstaat.” Toen het hebben van een laag zelfbeeld een terugkerend thema bij haar cliënten bleek en er ook steeds meer kinderen in haar praktijk kwamen, realiseerde Annemijn zich: “Als je als kind al weet wie je bent, scheelt dat een hoop gedachtes en gedoe op latere leeftijd. Ouders herkennen soms niet hoe gevoelig hun kind is. Wat ze zien zijn de driftbuien en dat een kind vastloopt op school. Hoewel ik opgroeide in een super veilig gezin, is ook mijn eigen gevoeligheid als kind niet erkend. Met mijn behandelingen zorg ik dat een kind lekker in z’n vel komt. Ouders zien hun kind heel snel veranderen en besluiten zelf ook eens op mijn bank te gaan liggen. Zo help ik soms hele gezinnen.”
Tante Mijn
“Kinderen staan nog dichtbij hun gevoelswereld en denken minder na dan volwassenen. Een kind identificeert zich niet met een baan of een huis,” vervolgt Annemijn. “Daarom vind ik kinderen leuker en werkt mijn aanpak bij hen ook sneller. Ik zie mijzelf als een oude ziel met een jeugdige energie. Ik benader de dingen luchtig en met humor, dat vinden kinderen fijn. Een behandeling werkt echt niet beter als je heel serieus doet!” Dat is de reden dat Annemijn naast haar praktijk voor volwassenen, praktijk ‘Tante Mijn’ voor kinderen begon. “Die naam staat voor warmte en liefde. Ik sta dichtbij de kinderen, maar ben niet hun moeder. Bij mij kunnen ze ongefilterd hun verhaal doen. Ook is het voor een kind fijner om te zeggen dat ze naar tante Mijn gaan, dan ‘naar therapie’.” Om kinderen in het algemeen meer zelfvertrouwen en een beter zelfbeeld te geven, ontwikkelde Annemijn een lesprogramma voor scholen: “De wereld is hard en prestatiegericht. Ik wil kinderen leren dat zij de erkenning en bevestiging van schoolresultaten of sociale media niet nodig hebben.” Het programma bestaat uit acht lessen voor de groepen 6, 7 en 8 en behandelt vragen als ‘Wie ben ik echt?’, ‘Hoe zie ik mezelf en de ander?’ en ‘Hoe kan ik mijn batterij opladen?’. “Op deze manier wil ik voorkomen dat kinderen net als ik aan het eind van hun schooltijd denken ‘Ik weet wie Columbus is, maar wie ben ik zelf?’,” besluit Annemijn met een stralende glimlach.
Interviewer en auteur: Lisa Koolhoven
Dit verhaal maakt deel uit van de Female Change Agents-reeks.
Meer over dit project lees je hier: https://verhalenpodium.nl/female-change-agents/